5470 meter hoog, we made it !

Dit gaat niet echt een heel leuk reisverhaal worden. We zijn tot twee keer toe bestolen, door twee verschillende hotel eigenaren / personeels leden. We hebben beiden geen hoge pet op van de Nepali en al helemaal niet van de Nepalese politie. We zijn bij elkaar in deze korte periode wel 4 of 5 keer op het politie bureau geweest iets waar je echt geen zin in hebt tijdens je reis. Al het Nepalese harde werk wordt door vrouwen gedaan en over het algemeen hangt de Nepalese man met zijn lul uit zijn broek ergens tegen aan te zeiken (of tegen een muurtje ofwel tegen ons indien nodig). De Nepali is een soort surogaat Indier die in tegenstelling tot de Indier niet op zijn falen aangesproken wenst te worden en al helemaal niet door een vrouw. Mocht je dus geen zin hebben in een negatief reisadvies voor Nepal dan zou ik nu afhaken als ik jou was ;-)

Daarnaast is dit nog niet het volledige verhaal, maar een soort van eerste aanzet zeg maar ;-)

We komen dus zogezegd aan in Pokhara om vanaf hier de trek te beginnen. Als we aankomen valt ons direct het zeer touristische karakter van het dorpje op. Pokhara ligt aan een meer waar aan de andere kant een pad leidt naar het world peace pagoda, een kleine tempel welke door monikken destijds daar neergezet is. Dit is dan ook zo ongeveer de enige unique selling point van het dorp, daarnaast is het vooral touristische shop hier en touristische shop daar.

We hebben via onze agent een, volgens hem gelijkwaardig hotel of zelfs beter dan de 3 sister (welke ons meerdere keren aangeraden is door verschillende mensen), toegewezen gekregen met de iets wat opportune naam "base camp resort". Het is in onze ogen niet heel erg denderend, maar het bed lijkt schoon en de douche is redelijk warm.

De volgende morgen nemen we een ontbijt in het resort en komen we voor het eerst in aanraking met het nogal norse karakter van de Nepali. Het ontbijt zat inbegrepen bij de prijs van het hotel maar hier wilde de restaurant houder echt niet aan. Na nogal stevig aandringen van onze kant (nietes welles spelletje) kreeg hij van het resort te horen dat het inderdaad zo was, sinsdien is hij niet echt vriendelijk meer tegen ons geweest en heeft hij ons behoorlijk links laten liggen.

Na een tweetal dagen arriveert onze gids en maken we de afspraken voor de volgende dag. Natuurlijk informeren we naar de weersomstandigheden tijdens de annapurna trek, maar onze gids verzekert ons dat we vooral een korte broek moeten meenemen en dat we de rest niet echt nodig hebben. Als we na deze afspraak een zaak binnenlopen welke ons een precies tegenovergesteld advies geeft, sta ik dan ook eigenlijk best wel perplex en vrees dat we door de shopeigenaar opgelicht worden. We laten ons een termopak aansmeren en we huren slaapzakken welke tot -10 graden aankunnen, gelukkig kunnen we een goeie deal met deze man maken zodat ik niet het gevoel hebben dat we totaal opgelicht worden.

De volgende dag vertrekken we per bus richting Basisahar wat op 800 meter hoogte ligt, het is een busreis welke steeds door dalen en bergen gaat en duurt 5 uur. De Nepali gooit van alles in de bus en we hebben van alles voorbij zien komen (tot aan palen voor een schutting toe). De bus is gebouwd voor Nepali's die met hun gemiddelde lengte van 1,20 meter niet veel ruimte nodig hebben, voor ons en vooral voor mij is dit helaas anders en we moeten moeite doen om onze benen te plaatsen. Na een nogal onstuimige reis komen we eindelijk aan in Basisahar. We moeten wachten op de porter en hebben dan een lunch in een guesthouse. Als we te horen krijgen dat dit ook onze slaaplek van deze nacht wordt schrikken we behoorlijk van de smerigheid om ons heen en besluiten we, indien de porter op tijd komt, om zo snel mogelijk te vluchten uit deze plaats en een uur of twee te gaan lopen.

Gelukkig komt de porter na een uurtje aan en vertrekken we richting de bergen en een klein gehucht, Khundi genaamd.

17/10/08 | 740 meter | basisahar
We lopen langs de rivier welke nogal indruk op ons maakt naar de eerste stop. We gaan de eerste hangbrug over , en nadat de verplichte foto met als titel: "Vriend en Vriendin op brug" gemaakt is, vertrekken we. We volgen een rivier en moeten over wankele bruggetjes de rivier oversteken. Aangekomen in Khundi gaan we na onze eerste dahl baht richting bed.

Dahl bath wordt door de nepali's 2 keer per dag gegeten, wij houden dit 3 dagen vol en beginnen dan langzamerhand met onze gedachten naar zelfmoord af te dwalen, onze gids heeft er nog 35000 te gaan in zijn leven maar dit gegeven deert hem niet echt. Onderstaand het recept van dit hoogstandje nepali haute cuisine:

Ingredienten:
Dahl - 10 eetlepels linzen.
Bhat - Rijst gewassen en geweekt in koud water.

Bereidingswijze:
Kook de linzen met 5 kopjes warm water. Als ze zacht zijn prak ze tot puree. Kook de rijst in het koude water. Meng de linzen met de rijst en eet smakelijk!

17/10/08 | 800 meter | khundi
De volgende ochtend als we uit bed komen komen we erachter dat niet alleen de toiletten smerig zijn, de douche is niet alleen koud maar ook nog eens heel erg smerig. Laura gaat het gevecht aan maar ik krijg het echt niet voor elkaar. Na een eenvoudig ontbijt vertrekken we richting de volgende plek op de route.

De route wordt al gauw stijler en gaat geleidelijk hoger. We zien de mooiste ongerepte natuur en volgen de rivier naar boven. De dag ziet er meestal als volgt uit; We staan op en eten iets simpels en drinken dan een oploskoffie om enigzins wakker te worden, we lopen meestal een paar uur voordat we rond 13:00 uur gaan dan al of niet vermoeid lunchen in een of ander guesthouse. Na de lunch vertrekken we dan voor het tweede stuk en lopen dan nog een 3-tal uren waarna we aankomen in het guesthouse waar we meestal ook zullen overnachten. Meestal proberen we een douche te nemen, maar meestal kan dit door omstandigheden niet. De nepalis hebben een reden bedacht om ongegeneerd meer te eten dan laura en ik bij elkaar en noemen dit dan gastvrij / gastvriendelijk door na ons te eten. Meestal zijn we zo uitgeput van het lopen dat we dan na het eten al direct naar bed gaan. Hoe hoger we komen hoe sneller je uitgeput raakt. Het klinkt nogal suf en dat is het eigenlijk ook wel. Wat wel prachtig is is de ongerepte wilde natuur om je heen welke je je niet visueel voor kan stellen. Ongeveer drie keer per dag speelt het stoppen met de tocht wel door je hoofd heen, maar toch gaan we steeds door aangezien het toch best wel ok mooi blijft en je nieuwsgierig blijft naar het vervolg.

Uiteindelijk komen we aan in Syange in het district Lamjung.

18/10/08 | 1000 meter | syange (lamjung)
Syange is een mooie lokatie. We zitten in een guesthouse welke leunt op een berg, aan het guesthouse is een lange brug gekoppelt welke hoog boven de bruisende rivier hangt. We zijn nogal toe aan een warme douche en regelen bij de eigenaar dat we in zijn nog niet afgebouwde hotel een warme douche kunnen nemen. Aangezien er geen warm water voorzieningen zijn op de bergen, proberen de guesthouses dit euvel op te lossen met zonnepanelen en watertanks. Het resultaat is dat mensen nogal de neiging krijgen om van guesthouse naar guesthouse te rennen met als gevolg dat de eerste alleen een warme douche heeft en de rest niet. We slapen die nacht in een heel klein houten hok en slapen slecht door het razen van de rivier een kleine 10 meter recht onder ons. We ontmoeten hier ook een aantal Israelisch die heel druk zijn met zich heel Israelisch te gedragen, al gauw is dan het eetgedeelte bezet gebied en omgedoopt tot gebedsruimte en wordt er gekookt volgens koosjer recept ... yak (en dan bedoel ik niet de nepali yak).

We vertrekken richting tall, de tocht is vreselijk zwaar. Zeker voor ons die dit landschap totaal niet gewend zijn. De rumour gaat dat in het volgende dorp een guesthouse is met een kamer met eigen warme douche. Voor iedereen een reden om flink de pas er in te houden. We gaan ineens steil omhoog en zien de rivier langzaam 1,3 km(!) onder ons verdwijnen. Het woord railing is in heel azie nog niet uitgevonden en we lopen over een richel van 20 cm breed en kijken recht naar beneden de diepte in. Het laatste stuk is zo stijl dat zelfs de nepalis het zwaar hebben en alleen de tourist met de inside informatie over de kamer met eigen douche flink de pas erin houden. Na het laatste steile stuk komen we bij een legerbasis aan en zien we ver beneden een soort van meer in het dal. We moeten nog een keer klimmen alvorens we aankomen in tall een klim van 500 meter die het laatste stukje leven uit ons perst. We komen eindelijk aan in tall en krijgen dan te horen dat het zogenaamde guesthouse met warme eigen douche dan eigenlijk helemaal niet bestaat en logeren dan in hotel paradise welke gerund wordt een echte nepali ... echter dan we eigenlijk hoopte.

Je verlangt naar rare dingen tijdens zo'n zware tocht... soms kun je heel erg zin krijgen in de simpelste dingen en de bergen zijn geen vriendelijke plek voor dit gedrag. Zo ziet Laura ineens een gezond pak koekjes staan waar ze heel erg zin in heeft. We komen er echter achter dat het pak voor de hoofdprijs van eigenaar wisselt maar besluiten het toch te doen. We krijgen dankzij deze koekjes de cursus - herken de nepali en zijn businessmodel - versneld toegediend.

De nepali verschuilt zich maar al te graag achter de bergen om de prijs van alles op te drijven. Het werkt als volgt; koekje kost beneden 20 roepees en bij elk dorp gaat dit exponentieel omhoog. Hetzelfde pak kost boven 850 roepees. Ondertussen gaat de kwaliteit van eten (lunch & dinner) en kwaliteit guesthouse exponentieel omlaag. Je krijgt als enige te horen: "we have to carry up te mountain ... blah blah blah", maar niemand heeft mij tot nu toe kunnen verklaren waarom verse munt welke verbouwd wordt naast de guesthouses en in gekookt water muntthee wordt onderaan de berg 10 roepees kost en aan de top 150 roepees. Laura koopt de koekjes en maakt deze op het terras open en tovert een klont koekjes te voorschijn welke met alle moeite niet van elkaar gescheiden kunnen worden. De enige manier om dit te gaan eten is zoals je een maiskolf afkluift. In nederland loop je dan naar binnen om of je geld terug te krijgen of een nieuw pak koekjes te ontvangen. In nepal beginnen ze je uit te schelden en je te bedreigen. Laura krijgt echt alles over haar heen. Het komt er in het kort op neer dat als ze problemen heeft dat ze dan maar naar de fabrikant moet gaan om haar geld terug te vragen ... lekker dan als je nog 16 dagen moet rondlopen in de bergen met je samengesmolten pak koekjes, die fabrikant die ziet ons aankomen. Uiteindelijk krijgen we na veel getier en gescheld het geld terug want meneer kon er natuurlijk niets aan doen dat hij ze vol in de zon had gelegd. Het verhaal wordt echter nog typischer als we een italiaans stel zien arriveren en precies hetzelfde pak koekjes zien kopen en openen op het terras. De italiaanse vrouw opent de koekjes ziet dat ze vastgeklontert zijn en precies op dat moment komt de man van de zaak aanlopen met jawel ... een mes. Doe mij zo'n businessmodel.

Tall zelf is wel erg mooi om te zien. Het dorp ligt vrij uitgestrekt in een vallei waar de rivier even stilstaat en daardoor een soort tijdelijk meer vormt. Het water is heel transparant en strakblauw van kleur, heel erg mooi. Door het dorp loopt een weg met aan weerskanten te veel om te zien. Zo stroomt er een grote waterval vanuit de bergen in het dorp waaronder allemaal paarden staan. Links van ons is een wei gebouwd met keien als omheining met vele soorten verschillend rassen paarden en verderop kijken we uit over de rivier. We slapen die nacht erg goed en gaan na het ontbijt en de silent treatment van de eigenaar richting het volgende dorp.

19/10/08 | 1700 meter | tall (manang)
We gaan richting danaque, ik voel me die dag vrij duizelig en we vragen ons af of het misschien hoogteziekte zou kunnen zijn, de gids verzekert ons echter dat dit pas mogelijk zou kunnen zijn vanaf de hoogte van 4000 meter, but then again onze gids is en blijft een nepali. We vervolgen onze weg en moeten een superstijl stuk overbruggen om vervolgens in een soort geleidelijker stuk te komen. Ik krijg het helaas wel steeds moeilijker en na de lunch vervolgen we onze weg om na een half uur terrecht te komen in danaque. We besluiten hier te stoppen en het voor gezien te houden. Ik ga dan richting bed en Laura ziet voor het eerst een tweetal Yaks langskomen welke ik dus helaas mis.

Hoogteziekte is een nogal vreemd verschijnsel, je weet niet echt wat er aan scheelt. Ik dacht dat het misschien door de applecider kwam welke we tijdens de lunch hadden gedronken omdat ik me heel draaierig voelde maar ik had maar een klein glas gedronken - we moesten wel aangezien het de lokale specialiteit was. Ik kon wel goed slapen maar wel heel erg licht en als je wakker bent draaide het behoorlijk voor mijn ogen.

20/10/08 | 2150 meter | danaque
De volgende dag gaat het echter weer prima. Ik voel me beter dan ooit en we vervolgen onze weg alsof er niets gebeurd is.

21/10/08 | 2613 meter | chame
komt nog
22/10/08 | 3100 meter | pisang
komt nog
23/10/08 | 3100 meter | pisang
komt nog
24/10/08 | 3500 meter | manang
komt nog
25/10/08 | 3900 meter | gunsang
komt nog

26/10/08 | 4510 meter | thorong phedi

D-Day, het is 04:00 en er is totaal geen licht buiten anders dan dat van de sterrenhemel. Het is vreselijk koud en de weg die we moeten lopen is niet te zien. De vorige dag hadden we al gezien dat we een steile klim voor de boeg hadden. De reden dat we op dit vroege uur de laatste trek over de pas gaan doen is omdat er rond 10:00 uur in de ochtend zo'n koude wind begint op te komen op de pas op 5470 meter dat we het zouden besterven van de kou. We moeten dus voor 10:00 uur over de throngla pas komen en aan de andere kant van de berg aan de afdaling bezig zijn willen we dit goed afronden. In kathmandu hadden we bij een duitse jongen kunnen zien wat de gevolgen van de koude wind kon betekenen. Door de hoogte en de druk kan het bloed niet in de uiteinden van het lichaam komen waardoor het lichaam het vel begint af te stoten om andere zaken nog te kunnen voorzien van de benodigde bloedtoevoer. Het gevolg was dat zijn voeten en handen zo'n beetje geen vel meer hadden of in rafels aan hem hingen, geen fijn gezicht.

Het eerste stuk is een helling van kiezels welke in het donker nauwelijks zijn pad stijl omhoog verhult. We lopen met twee zaklampen naar boven en doen over het eerste stuk wonderwel maar 50 minuten. De kou snijd door ons heen, daarnaast wordt het steeds moeilijker om adem te halen en je in te spannen. Als we bij het eerste rustpunt komen moeten we echt even opwarmen. De weg vervolgt zich en je ziet meerdere groepjes op de automatische piloot met hun laatste krachten als robots achter elkaar aanlopen, dit is echt het zwaarste wat we ooit meegemaakt hebben, na elke 10 stappen moet je wel even ademhalen door de sjaal die om je hoofd heengewikkeld is, de kou is niet te harden. We lopen op een gegeven moment de hoek van de berg om en zien dan dat er een weg stijl omhoog gaat. Ik kan je vertellen dat de moed je in de schoenen zakt bij de aanblik van de minste weerstand maar je moet door, terug kan simpelweg niet meer en natuurlijk wil je die rottige pas gewoon halen. Het permanente ijs komt in zicht en de temperatuur zakt nog meer. IJs is op die hoogte megahard, het lijkt wel diamant en voetstappen kun je er niet in zetten. We komen aan bij het laatste rustpunt en drinken ons laatste kop thee aan deze kant van de berg, nog 2 uur van die plek af en we kunnen onszelf feliciteren met deze prestatie van formaat. We spraken bij het theehuis nog een tweetal nederlanders welke al eerder de everest basecamp trek hadden gedaan en ons konden vertellen dat dit minder zwaar was. Aan de andere kant van de berg konden ze ons verzekeren dat de everest bij lange niet zo zwaar was geweest als deze trek, maar ja, toen hadden we nog 2 uur te gaan. De laatste 2 uur zijn slopend en je ziet en voelt de stilte van de mensen om je heen welke verlangen naar de andere kant ... en dan, eindelijk, het einde. we hebben het gehaald ... wat een opluchting!

Als we aan de andere kant komen wordt het echter nog zwaarder. 11 dagen heb je bijna alleen je beenspieren gebruikt welke je naar boven brengen en dan - 6 uur achter elkaar - stijl naar beneden, slopend. Laura en ik steunen letterlijk op elkaar om in muktinath aan te komen om daar compleet in te storten in een hotel.

27/10/08 | 3800 meter | muktinath (mustang / via throngla pass op 5470 meter)
We voelen ons vandaag erg brak en besluiten de was te laten doen en een bezoek aan het tempel complex van muktinath te brengen. We hadden de dag ervoor al aan de hotel manager gevraagd wat de was doen ons ging kosten maar ze kon ons hier geen antwoord op geven aangezien haar zus dit voor haar rekening neemt. Ze draait er erg om heen en komt uiteindelijk met een prijs aanzetten welke gelijk staat aan 6 overnachtingen in haar guesthouse en dat voor een klein plastic zakje met was. We vragen haar vooral even te vragen wat haar zus hier echt voor vraagt aangezien het wel erg aan de prijs is. Ze draait hier omheen en roept wederom een veel te hoog bedrag, nog hoger dan de eerste keer. Onderwijl verteld ze ons dat haar zus hierheen komt, dus wij wachten af. De hotel manager zegt dat het 10 minuten duurt voorat ze komt. Na een uur spreken we haar aan en verteld ze ons dat ze onderweg is. We worden een beetje moe van dit spelletje - want dat is het - van tijdrekken. De nepali laat zich wederom weer van zijn slechtste kant zien en verspilt uiteindelijk 4 uur van onze tijd welke we liever door wilden brengen in de tempel dan in haar duffe guesthouse. We besluiten uit dit guesthouse te vertrekken met onze vuile was naar een hotel een paar meter verder op. Het probleem is dat de nepali denkt dat het geld van de bergen naar beneden rolt zonder dat ze hier iets voor hoeven te doen, en vaak hebben ze nog gelijk ook. De tourist laat zich door vermoeidheid uitmelken en elke tourist die dat zich niet laat aandoen is in hun ogen een verkeerde tourist, life can be simple.

Echter in het volgende hotel zien we dat het ook anders kan. De eigenaar van dit guesthouse is een conglomeratische visionair die eigenlijk elk hotel op de bergen zou moeten runnen en op zijn minst een bindende adviserende functie zou moeten vervullen uit naam van de minister van tourisme naar de andere guesthouses toe, het kan dus ook anders en de sfeer is prima in dit 5 star guesthouse met 3 sterren michelin kok. Van ons mag hij de hoofdprijs vragen en we laten ons lekker in de watten leggen.

We ontmoeten hier ook Paul, een engelsman met vrije levensvisie, erg leuke vent. Ook komen we hier Hero Pieter weer tegen, de tiger van soest, die tussen 2 treks in nepal even twee dagen naar thailand moest om weet ik veel te doen (nok ... nok, you know what I mean...) om vervolgens tijgerend op zijn ellebogen de everest basecamp trek te gaan doen. Het blijft toch komisch om iemand met bloemkolen engels telkens: "come on ... act like a man" te horen zeggen. Pieter is eigenlijk de reincarnatie van sandokan, hij weet het echter alleen zelf nog niet. Maar als we hem die middag weg zien lopen op ANWB sandalen en een heuptas met rode kruistas, 1 liter waterfles en volle bepakking terwijl hij alleen de tempel gaat bezoeken, kunnen we onze lach toch niet inhouden en begrijpen dan wel dat hij vrijgezel zal moeten blijven, wat een karikatuur van zichzelf.

Wij vertekken na een tijdje ook naar de tempel welke ommuurd ligt iets buiten muktinath. Hier zien we de verschillende geloven bij elkaar komen. Budisme en hinduisme verenigd in een tempel, vrij apart om te zien. In de ene mag je foto's maken en in de ander niet. Het blijkt dat internationale dieven zich laten informeren over de schatten in deze tempels door op foto's online te kijken en de spullen vervolgens uit de bergen jat om ze vervolgens te veilen, voor alles is een markt.

28/10/08 | 3800 meter | muktinath
We vertrekken met weemoed uit het guesthouse naar kagbeni, de tocht is vrij saai. Je ziet alleen maar keien aangezien we nog steeds vrij hoog zitten. Aan de andere kant hadden we allang weer groen gezien maar hier is dat toch anders. Pas als we bij het stadje van eindbestemming aankomen zien we een beetje aangelegd groen.

29/10/08 | 2670 meter | kagbeni
komt nog
30/10/08 | kalopani
komt nog
31/10/08 | tatopani
komt nog
01/11/08 | beni
komt nog
02/11/08 | pokhara
komt nog

05/11/08 | kathmandu
Ondanks het eerdere verhaal waren we na alle troubles in de bergen toe aan wat luxe en de enige die dat kon bieden waren michelle en guy van het courtyard hotel. Gelukkig worden we hartelijk ontvangen en na de upgrade zie we paul en drinken nog een biertje voordat we richting bed vertrekken.

We laten elke keer de camera geheugen kaarten branden op DVD om ze vervolgens te versturen naar nederland, daarnaast hou ik een set bij me. Het versturen gaat dit keer via een piepklein lokaal postkantoor in kathmandu waar maar net een bureau met medewerkster in past. Als we vervolgens aan de andere kant van het bureau plaatsnemen komt er vanachter het bureau een klein rond vrouwtje omhoog. De meeste mensen welke het hinduisme aanhouden plaatsen een tika op hun voorhoofd.

Een tika is een rode stip gemaakt van rode poeder, joghurt, en granen of rijst, ter grootte van een vingertip. De tika wordt meestal aangebracht door een ouder familielid of een hinduistische priester.

Bij deze mevrouw was echter iemand he-le-maal losgegaan. Laura en ik zagen het al voor ons; haar ietwat viezige dove werkloze vader die een half uur zonder interesse had lopen kauwen op bovenstaand goedje, wat flinke rochels erbij en maar malen. De dochter komt vanuit de badkamer en begint aan haar ontbijt. Na het ontbijt loopt ze de woonkamer in alwaar haar vader onderuit gehangen op de bank ligt te kauwen om hem gedag te zeggen. Als ze bukt om hem toe te schreeuwen dat ze naar haar werk gaat opent hij zijn mond om vervolgens een dikke tikka op haar voorhoofd te laten belanden. Als het rode kwijl uit zijn mondhoeken loopt meldt hij haar dat ze klaar is om te gaan werken. Het resultaat hiervan zat ineens voor ons, een rond vrouwtje met een tika zo groot als een flinke tennisbal op haar voorhoofd, dit moet gewoon pijn hebben gedaan. De landing van dit ding had klaarblijkelijk tijdelijk haar orientatie- en concentratievermogen aangetast aangezien ze wel erg veel moeite had met het inpakken van een paar DVD's. Daarnaast moesten we haar echt nog gaan vragen of ze geen adres nodig had om het pakket naar op te sturen aangezien ze ons nogal oenig aan zat te kijken na het afrekenen alsof we konden gaan. We hebben tranen met tuiten gelachen toen we buiten het postkantoor kwamen.

Dan nog als laatste een tip voor mensen die na dit verhaal de trek toch willen maken: koop alleen je schoenen in Nederland en loop deze van te voren in. Je kunt alles voor een spotprijs kopen in Pokhara. Wij waren in totaal 85 euro kwijt (voor ons samen) aan alles wat we extra nodig hadden. Hadden we dit in nederland gekocht dan waren we 500 euro (p.p.) kwijt geweest, totaal overbodig dus. Als laatste; de enige die een goed kleding advies heeft gegeven was bovenstaande shop eigenaar (paraaf 26.5 acte nr. 5), in nederland weten ze niks en zelfs de gids had geen benul. De shop was in central pokhara en heette, zeer verrassend, Yak& Yeti trekkingshop (mijn goede daad van vandaag).