Geduld op de proef...

Het is alweer een tijdje geleden dat ik jullie geupdate heb! De afgelopen dagen ben ik druk in de weer geweest om mijn visa extension te regelen. Ik heb de bureatie van dit land nu aan de levende lijve ondervonden en kan jullie verzekeren dat er een hoop tijd, energie en zen in gaat zitten.. Van veel andere trainees en aiesec'ers had ik gehoord dat het zo bijna onmoglijk is om een verlenging van 6 maanden te krijgen, maar ik heb m zo goed als binnen! Ja, ook ik heb wel een geluk ;)..

Om toestemming voor verlenging aan te vragen, moet je naar het Ministry of Home Affairs in Delhi, dus gingen Margriet, Reiko en ik zaterdag op weg naar Delhi. We konden overnachten in een Aiesec-huis in Delhi, dus dat was goed geregeld.. Eenmaal aangekomen, na een 6 uur durende busreis, realiseerden we ons dat we het best wel luxe hebben in Jaipur. Het huis was erg kaal, de douches waren erg vies (met algen) en ze hadden geen warm water (alleen een pre-historisch apparaat om koud water in emmers op te warmen). Wel leuke trainees ontmoet: Wakako (Japan), Samantha (UK) en Isabel (Oostenrijk), maar die namen zeggen jullie natuurlijk niets.. Na een kopje thee op hun balkon te hebben gedronken zijn Margiet, Sam, Isa en ik naar een loungebar geweest. De bar heette 'Casablanca' geloof ik en was echt erg mooi, maar perper duur (naar Indiase standaard). Toch kon ik weer niet laten om cocktails te drinken en was meteen 400 rupees lichter.. Toch maar in euro's rekenen dan: 8 euro, ooh dat valt nog mee! Goed begin van Delhi! Op zondag gaan shoppen in Dilli Haat, na een ontbijtje bij Baristo in 3C's (een winkelcentrum). Dat was echt geweldig. Dilli Haat is een soort van fair, waarvoor je entree moet betalen (dus geen bedelaars) en waarvan het thema/producten steeds verandert. Dit keer werden er veel sjaals, tassen en schoenen verkocht: prima! Omdat het een fair is, kun je de producten tegen een lagere prijs krijgen (uiteraard na een goede bargain) dan in de normale winkels, dus we hebben flink wat ingeslagen! Eenmaal uitgeshopt, hebben Margriet en ik (Reiko was ondertussen ziek geworden) wat gegeten bij een erg lekkere chinees, waar ook een oud Cricket-speler was. Ik geloof dat het hele restaurant met hem op de foto staat (wij hebben ook sneaky een pic genomen) & in het restaurant vertoonden ze interviews (met hem) op een scherm aan de muur, dus dat was lekker relaxed eten voor hem. Maandagochtend was het tijd om visa dingen te gaan regelen.. Na eindeloos onderhandelen hadden we eindelijk een Rikja te pakken die ons op de meter (dat is meestal goedkoper dan van te voren een prijs afspreken) naar het ministerie wilde brengen, is Margriet haar telefoon-oplader vergeten en kunnen we weer terug, dat was TEST 1. Toen we bij het huis waren aangekomen, bleek dat ik mijn batterijen met oplader was vergeten, dus eigenlijk kwam het me niet slecht uit dat we weer terug waren gegaan. Ok wat rupees lichter, weer eindeloos onderhandelen met riksja-drivers, maar uitendelijk wel weer op de meter naar het ministerie gebracht! Eerst een formulier invullen om binnen te komen, binnen een formulier invullen wat je komt doen en dan wachten: TEST 2. Na 3 uur wachten en stervend van de honger & dorst (ondertussen was het 13.00), toch maar een ambtenaar aangeschoten of ze ons vergeten waren en we mochten mee het kantoor in. De ambtenaar waar we naartoegebracht werden, leek in een goed humeur en nam onze brieven (van de organisatie, aiesec en universiteit) zonder vragen aan en we moesten terugkomen om 15.00. Ja ze moeten zelf ook ff lunchen natuurlijk! Wij snel naar een straattentje gegaan om koffie te drinken en een thali te eten, daar kwamen we nog een aardige Indiase vrouw tegen en met zijn 3en zijn we naar Barista gegaan in Khan Market om nog een koffie te drinken: zo komen we de tijd wel door! Stipt om 15.00 stonden we weer in het kantoor maar we moesten nog ff wachten.. Om 15.45 stonden we op het busstation met ieder een verzegelde brief voor het Foreign Registration Office (FRO) in Jaipur, waar ze de visa extension implementeren: MISSIE GESLAAGD!

Dinsdagochtend (ondertussen weer in Jaipur) samen met Margriet naar het FRO gegaan om de laatste formaliteiten af te handelen, denk je dan... Uiteraard eerst ellenlang onderhandelen voor een Riksja (dat onderhandelen is best wel leuk, maar op ten duur wordt je geduld echt zwaar uitgetest, dus: TEST 3). In het FRO moesten we eerst alle kantoren af om ons verhaal te vertellen. Erg grappig want de kantoren worden steeds groter naarmate de baas belangrijker wordt. Omdat ze Margriet eerder geholpen hadden met fout bij een eerdere poging om haar visum te verlengen, had ze Indian Sweets meegenomen (destijds beloofd). Ze konden het niet aannemen, mits we CHAI (thee) met ze zouden drinken. Na een half uur thee te hebben gedronken met de hoogste baas (ja ze hebben echt zeeen van tijd daar), kwamen we weer toe aan het echte werk: formulieren invullen. Ik geloof dat ik wel 10 formulieren van A3-formaat heb ingevuld, zonder krassen/verbeteringen (want dan moet het formulier opnieuw): TEST 4. Hehe klaar, willen we betalen blijkt dat we niet kunnen betalen met geld maar naar het postkantoor moeten om Indian Postal Orders (IPO's) te halen en dezelfde brieven nog een keer moeten inleveren als in Delhi: TEST 5. Eerst een riksja vinden, die me naar kantoor brengt (eindeloos onderhandelen), brieven printen, naar het postkantoor (achterop de scooter met collega), drie balie's langs om IPO's te kopen (38 stuks van 100 rupees), weer onderhandelen voor een riksja naar het FRO om vervolgens op 19 IPO's (de helft was voor Margriet) mijn naam en adres in te vullen: TEST 6. Vervolgens werd alles gecheckt door ambtenaren en konden we gaan. In december krijg ik mijn paspoort terug, als er geen complicaties optreden natuurlijk in het verdere proces.. Ooh ja ook nog een half uur onderhandeld voordat ik een bonnentje kreeg dat ik mijn paspoort had ingeleverd! Ok, weer onderhandelen voor een riksja om mijn fiets te halen, TEST 7, dit konden we geen goede deal maken.. En naar huis gefietst, met een zwaar op de proef gesteld geduld. Bij ieder stoplicht op de schouder getikt door bedelaars en kindjes die me (en alleen mij) iets willen verkopen: AAAAHHHHHHH.. TEST 8! Ik kan mezelf geen zen-meester noemen, want na al deze geduld-testen was ik eerlijk gezegd zwaar geiriteerd: WELCOME TO INDIA.. Maar na Faithless geluisterd te hebben, was ik er wel weer overheen, gelukkig! Zo dit verhaal is meteen ook een test voor jullie geduld & geeft meteen aan hoe druk ik het op mijn werk heb ;).

Buiten dit weekend waren de afgelopen weken net als voorgaanden: erg gezellig, met traineedinners, feestjes en weinig werk (maar ondertussen heb ik wel geleerd mezelf goed te vermaken). Het toppunt was vrijdag, dit moment wil ik even met jullie delen. Op het afscheidsfeestje van Reiko heeft Osmar (uit Mexico) een serenade voor mij gezongen! Hij kon best goed zingen, maar ik wist niet zo goed wat ik mee aanmoest, want het was gemeend en ik zie hem niet zitten (bovendien is alex nog maar net de grens over). Na de serenade had ik hem maar omhelst & gezegd dat het lief was en dat nog nooit iemand anders voor me had gezongen. Ik kreeg ook nog de songtekst om te vertalen wat ie had gezongen, want het was in het Spaans (de tekst was vrij dramatisch moet ik zeggen).. Volgens Luis moest ik het me niet teveel aantrekken, want volgens hem was over-emotioneel zijn iets waar alle latino's last van hadden! Bedankt Luis voor de tip ;)!

Hopelijk vonden jullie het leuk om iets meer te lezen over de Indiase bureaucratie. Hoop ook veel van jullie te horen, dikke kus Lau